Robots in en om het huis

Sinds april vorig jaar heb ik mezelf gepensioneerd. Meer tijd om te fietsen en in en om het huis te werken. Rond ons vorige huis hebben we ooit alle gras verbannen. Om onze nieuwe stolp is veel gras onvermijdelijk. Achter het huis ligt 380 m2, voor het huis 250 m2. Met een Honda walsmaaier zou het allemaal zo gepiept zijn. Dat klopt als je door kunt maaien zoals in de voortuin. Achter het huis is het een ander verhaal. Daar staan nu 12 fruitboompjes en een kippenhok en daar moet omheen gemaaid worden. Dat is, zeker als dit twee maal per week moet gebeuren, met dank aan de automatische beregening, een oervervelend werk. Het kost me 2,5 uur per week om voor en achter te maaien.
Daarom me eens verdiept in robot grasmaaiers. Er blijken vele merken te koop, de één nog geavanceerder dan de ander. De keus valt op een Husqvarna Automower 220AC. Dit apparaat kan 1800 m2 gras aan, dus voor ons prima. Heel veel werk is het wel om een zogenaamde begrenzingslus rond de tuin in te spitten. Deze lus kan met grote kunststof krammen ook wel op het gras worden gelegd, maar dan is verticuteren daar niet meer mogelijk.
Als de machine is gearriveerd, lees ik in de handleiding dat als de tuin aan het water grenst, er een 15 cm hoge barriere moet worden aangebracht om te voorkomen dat de machine bij stroomuitval gaat proberen te zwemmen. Ons erf grenst aan 150 meter water en dat risico kan eigenlijk niet worden genomen. Daarom maakt Kees Koopman een flink aantal RVS pootjes die op en in de beschoeiing zullen worden bevestigd. De 20 cm boven de beschoeiing uitstekende pootjes worden voorzien van twee gaatjes om een RVS draad door te rijgen. Het 0,8 mm dunne RVS draad is alleen te koop in een rol van 15 kg en een prijskaartje van 335 euro excl. btw. Dan maar even op Marktplaats.nl gekeken. Een identieke rol wordt daar aangeboden voor 50 euro. Zo ontstaat een minimalistisch hekwerkje dat er fraai en onopvallend uitziet en oogt als een mini zeerailing op een zeilboot . Extra voordeel, de kippen weten nu waar het erf ophoudt en de eenden vinden het ook niet leuk. Na het inspitten van 300 meter begrenzingslus moet er ook nog 30 meter begeleidingsdraad worden ingespit. De maaier moet namelijk achter in de tuin door een smalle doorgang langs het schelpenpad naar een ander deel van de tuin worden geleid.
Het programmeren van de machine is niet ingewikkeld en de eerste maaibeurten zien er heel goed uit. Het is een groot genoegen om de machine te zien maaien terwijl ik in de voortuin de krant lees. Dat lokt heel veel leuke reacties uit. De machine heeft de hele zomer in totaal 280 uur gewerkt. Het ritme is eenvoudig, de ene dag voor, de andere dag achter aan het werk. Elke derde dag een dag rust. Zowel in voor- als achtertuin staat een laadstation. De machine maait ongeveer een uur en gaat dan drie kwartier opladen. Het laadstation kan ie zelf vinden. Doordat er zo vaak wordt gemaaid, blijft er geen gras liggen, maar vallen de heel kort afgemaaide stukjes gras onzichtbaar tussen het gras. De ideale mulchmachine dus. De machine werkt met een bijzonder algoritme, rijdt tegen een voorwerp op, rijdt achteruit en onder steeds wisselende hoeken draait de maaier en begint aan een nieuw traject. De maaier is heel stil en maakt niet meer dan een zoemend geluid.

Het eind van het maaiseizoen is bijna in zicht, onder 12 graden C. groeit gras niet meer. De conclusie na vier maanden gebruik is dat de machine fantastisch werkt. Het is wel een toeristische trekpleister en op kinderen heeft de maaier een magische aantrekkingskracht.
Het onderhoud is vrijwel nihil. Elke maand of 100 uur moeten de 3 vlijmscherpe mesjes worden vervangen, een klusje van enkele minuten. Het meeste werk is nog de grasmat achter enigermate vrij houden van kippenstront. Ook woelen de kippen het schelpenpad op en schrapen nogal eens een berg schelpen op het gras. Hoort er allemaal bij, maar de scheermes scherpe mesjes vinden schelpen niet prettig. De wielen van de maaier verzamelen kippen uitwerpselen en als het profiel volloopt wil de maaier op de steilste delen van de tuin bij regen soms slippen.
De uiterste randen en rond de stammetjes van de bomen worden uiteraard niet gemaaid, dat doe ik elke twee weken met de bosmaaier. Dit moest met een gewone grasmachine ook al en is maar 20 minuten werk.

Een andere vervelende klus in huis is stofzuigen. Marian heeft daar door haar heupoperatie moeite mee en dus wordt dit karwei aan mij uitbesteed. Natuurlijk kan ik dat, maar ook dit is oervervelend werk. Een groot huis is fantastisch om in te wonen, maar 225 m2 vloer oppervlak, en dan heb ik het alleen nog maar over beneden, is nauwelijks binnen een uur grondig te zuigen.
Zou dit ook niet te automatiseren zijn? Mijn zoon Bart maakt mij attent op de Amerikaanse firma i-Robot. Zij maken veel gerobotiseerde machines, stofzuigers, dweilmachines, maar ook robot mijnopruimers voor het Amerikaanse leger. Onze keus valt op de Roomba 580.
Het kleine machientje lijkt een speelgoedje, maar gaat uiterst slim te werk en zuigt en veegt de vloer prachtig schoon. Zelfs op normaal tapijt werkt het apparaat uitstekend. Alleen ons erg hoogpolige tapijt in de woonkamer krijgt ie niet goed schoon. Niet vreemd, met de gewone stofzuiger is dit al haast niet te doen. De uiterste hoeken van de kamer, zeker als daar ook nog een lamp staat, bereikt de Roomba niet, de centrale stofzuiginstallatie is dus niet geheel overbodig. Heel slim is het roterende borsteltje dat tot aan de plint het stof weet te vinden en naar de centrale rolborstel of de zuiger stuurt.
De Roomba werkt helemaal autonoom. Na anderhalf uur zuigen gaat de machine zelf terug naar zijn oplaadstation en is na enkele uren weer startklaar. Met de meegeleverde 'vuurtorens' kun je de Roomba beletten ergens te komen waar hij beter niet kan komen. De vuurtorens kunnen ook dienen om de Roomba verschillende kamers na elkaar te laten zuigen.
Het apparaat herkent gebieden waar het extra vuil is. Op die plek stopt de Roomba en gaat dan in steeds groter wordende concentrische cirkels die plek extra schoonmaken. Dit kan ook handmatig of met de afstandsbediening worden aangestuurd. Het stofcompartiment is natuurlijk klein en na iedere zuigbeurt moet dit geleegd worden, een klusje van een minuut. De Roomba maakt 74 DB lawaai, minder dan een gewone stofzuiger, maar dat is natuurlijk geen probleem. Als we weggaan is een druk op de afstandsbediening voldoende om na een paar uur in een schoon huis terug te keren.
Na enkele weken is de Roomba een onmisbare hulp in de huishouding geworden.

Sluisdeuren gecorrigeerd

In juli 2009 zijn de vier sluisdeuren vernieuwd. Een groot spektakel met een enorme ponton, daarop een nog grotere telekraan, een forse sleepboot en nogal wat personeel. De buitenste deuren passen niet lekker en als gevolg daarvan lekt er water vanuit de Markervaart de polder in.
Tijdens de vervanging is één van onze roeiboot steigers gedemonteerd om het ponton voldoende dicht bij de sluis te laten komen. Nu moeten de deuren er weer uit, oops. Niet toch weer dat hele gedoe? Nee hoor, het hijsen van de deuren wordt nu met een vrij kleine graafmachine geprobeerd.
Dat blijkt wonderwel te lukken. Het kraantje rijdt naar de sluis en kan de deur er zo uithijsen. Vervolgens wordt de deur op het dijkweggetje voor onze stolp gelegd en kan de modificatie beginnen. Cor Reynders van het Hoogheemraadschap verplaatst het draaipunt van de deur enkele millimeters en de deur kan er weer in. Dat ziet er al beter uit. Nog één keer omhoog om de aanslag van de deur ten opzichte van de andere nog wat bij te schaven en de deur kan definitief op zijn plaats.
Al met al is dit een veel goedkopere oplossing dan het hijsen vanaf een groot ponton. Een goede les voor een volgende keer.

Perenoogst

Deze week hebben we alle peren geplukt die er aan onze acht vorig jaar geplante boompjes hingen.
De bomen waar geen net over heen hangt leveren geen oogst, de kauwtjes hebben alles al aangevreten. Zo gauw de kauwen een gat in een appel of peer hebben gepikt, komen de wespen en vliegen er massaal op af. Valt er een vrucht naar beneden, dan is het rennen geblazen voor onze kippen om de eenden voor te zijn. Eenden zijn gek op fruit en doen de gekste dingen, ze springen/vliegen een meter hoog om een peer te bemachtigen.
Zaterdag hadden we alle conferences, we hebben er drie boompjes van, en de stoofperen geplukt. Vandaag heb ik het laatste boompjes, doyenne du comice, geplukt. Twee emmers vol, heerlijk. Op de foto is de oogst te zien van zaterdag. Eerder hadden we tijdens onze familie reünie al een boom met conferences leeggeplukt en verdeeld.
De zwarte netten hebben veel fruit gered, al zijn de kauwen razend slim. Ze zien kans om onder het net door de boom in te vliegen en daar vrolijk door te pikken.

Nieuwe sluisdeuren

In het sluisje dat grenst aan onze tuin en dateert uit 1881, zijn de sluisdeuren in slechte staat. Dit ondanks het feit dat ze er nog maar ruim 25 jaar in zitten. De afgelopen maand zijn ze vervangen, een heel project. Het Hoogheemraadschap maakt de deuren geheel en al zelf, een prachtig stuk vakmanschap.
De azobé deuren zullen door een grote kraan op een ponton worden ingehesen. Eerst de binnendeuren, een week later de buitendeuren. Met een laser afstandmeter wordt vastgesteld dat het ponton langs onze roeibootsteigers kan. Tot ... dat blijkt als het ponton er is, dit toch niet blijkt te passen. Onze buitenste roeibootsteiger ligt in de weg. 'Mag ie gedemonteerd worden?' vraagt de uitvoerder van Schol. Nee zeggen betekent einde verhaal. Ik sta het toe onder voorwaarde dat de steiger weer ongeschonden worden teruggezet. Bij het met een breekijzer verwijderen van de kop van de steiger, schiet het breekijzer los en ligt de man bijna te water. Hij wordt nog net aan boord gehouden en daarna goed vastgehouden.
Het werk kan nu worden aangevangen. Het hijswerk is prachtig om te zien. Met een zeldzame precisie hijst de kraanmachinist de deuren één voor één uit zijn bevestiging. De nieuwe binnendeuren worden op hun plaatsen gehesen. Ze lekken nog behoorlijk, maar dat zal zeker dichttrekken. Onder de nieuwe binnendeur ontstaat een flink wel. Bij het inhijsen van de buitendeuren repareert een duiker de drempel met een onderwater epoxy.
Nadat de nieuwe deuren, na wat correcties, hun werk weer doen, moet onze roeibootsteiger worden teruggezet. De 6 meter lange paal wordt door een kleine graafmachine opgepakt en in het oude gat gezet. De graafmachine heeft geen trilblok en probeert met de bak de paal erin te slaan. Bij iedere klap versplintert de kop van de paal meer en meer. De paal wil er niet in en de machinist pakt de paal op een zichtbare plaats boven de waterlijn en trekt hem weer omhoog. Het ziet er allemaal niet goed meer uit en ik laat de mannen het werk stoppen. Eerst maar eens een trilblok halen en de paal er onderste boven in slaan. Dat kost veel tijd, maar daarna gaat het intrillen heel makkelijk. De montage van het steigerdek is lastiger. Er moeten nu natuurlijk nieuwe gaten worden geboord in de kop van de paal. De boormachine slaat vast en is met de grootste moeite weer los te krijgen. Uiteindelijk is het karwei geklaard en ziet het er met de nieuwe deuren weer heel fraai uit.

Kippen thuis

Vanavond rijden we naar Nieuwe Wetering. Bram Bos fokt verschillende kippenrassen en wij stonden al een hele tijd op de wachtlijst voor drie Noord-Hollandse Blauwe hennen. Bij Bram, hij is in het normale leven bloemenkweker, is zijn achtertuin goeddeels gevuld met kippenhokken waar kuikens van allerlei leeftijden zijn ondergebracht.
Onze drie kippen zijn nu 6 tot 7 weken oud en mogen mee naar De Woude. We zouden ook wel kleine kuikentjes kunnen krijgen, maar dan niet van Bram. Bram wil eerst kijken of de kippen mogelijk kampioen kunnen worden en die krijgen wij natuurlijk niet. Daarom hebben onze kippen bijv. 6 kartels in hun kam in plaats van de gewenste 5. Voor ons totaal onbelangrijk.
Ik maak een paar foto's van heel jonge kuikens.
Dan zoekt Bram 'onze' kippen bij elkaar en laat ze zien. Mooi natuurlijk :). Ik maak nog een plaatje en de kippen gaan in de verhuisdoos.
Thuis maak ik het hok verder klaar. Houtmot in het nachthok, voer en water daarbij en dan de kippen erbij. Ze beginnen vrijwel direct met scharrelen in het mot en inspecteren het leghok. Ze moeten 2 dagen in het nachthok blijven om ze te laten wennen aan hun primaire onderkomen. Dan mogen ze naar de overdekte buitenren. Na enkele weken mogen ze naar buiten.
Voordat dat kan moet er een afrastering komen langs de beschoeiing. Dan blijven niet alleen de kippen op het erf, ook de automower kan dan van eventuele zwemneigingen worden afgehouden.

Het bloeit en .... gaat dood

De natuur op en rond Woude 6 is prachtig. De peren en de pruimen bloeien uitbundig, een schitterend gezicht. Het gras groeit als kool en moet zeker elke week gemaaid worden. Minder goed gaat het met de buxus bomen langs de weg voor ons huis. De meeste boompjes hebben de bedreigingen waaraan ze worden blootgesteld niet overleefd.
De strooiwagen van het Hoogheemraadschap heeft ons afgelopen winter regelmatig bezocht. De strooiwagen moet stoppen voor de ophaalbrug over de sluis. De strooier blijft dan kennelijk doordraaien en verspreidt grote hoeveelheden zout. Een enkele keer schep ik een aantal kilo's zout van de weg, maar het leed blijkt toch al geschiedt.
Een andere bedreiging is buurman Koeman die verder aan de dijk woont. Elke woensdag gooit hij zijn huisvuil in grote blauwe zakken .... bovenop onze buxus. Waar is dat nou voor nodig meneer Koeman? Toch een vervelende man die een klacht bij de gemeente heeft ingediend over .... de verlichting van onze stolp. Onze buren hebben geen probleem, de heer Koeman komt twee keer per maand langs en dient een klacht in. Heeft tot gevolg dat drie ambtenaren van de gemeente langs komen om de klacht te onderzoeken. Zo maak je geen vrienden Koeman.
Het lijkt erop dat de heer Koeman wel vrienden bij de gemeente heeft. Worden van ons en onze directe buren alleen de door de gemeente geleverde vuilniszakken opgehaald, dit geldt kennelijk niet voor de heer Koeman. Zijn blauwe 120 liter zakken worden trouw door de gemeente meegenomen.

Zwemplateau gerepareerd

Het zwemplateau voor ons huis blijkt niet op afschot te liggen. Er blijft water op staan. Zelf had ik onder de middenbalk azobé latjes van een centimeter dik geplaatst. Dit hielp voor een deel, maar toch bleef er nog op een deel aan de voorzijde water staan.
Nagelhout is de afgelopen week bij onze buren aan het werk en komt het probleem even bekijken. Chris Nagelhout ziet het probleem direct, de centrale balk staat hol. Dat betekent dat de beplanking eraf moet en de draagbalk moet worden omgedraaid.
Dat is een paar uur werk maar nu loopt het plateau naar twee kanten af.
Ook moesten er nog twee paalmutsen en twee RVS afmeervoorzieningen worden gemonteerd. Daarvoor moest de paal aan de bovenkant flink worden afgeschaafd. Gereedschap daarvoor heb ik niet zelf, maar Nagelhout lost dit snel en afdoende op.

Het vierkant scheurt, knalt en tordeert

Zoals bekend hebben wij in ons huis een eiken vierkant als draagconstructie. Het hout hiervoor komt uit de buurt van Keulen in Duitsland en is 90 jaar geleden, dus rond 1920 geplant. De jaarringen waren uitstekend te tellen.
Op de offerte van de leverancier stond dat het hout kan krimpen en tijdens het scheuren harde klappen kan veroorzaken. Nou dat gebeurt. En niet alleen in de beginperiode, juist de laatste tijd zijn de harde geluiden niet van de lucht.
Iets waarop we niet hadden gerekend, is dat de verticale palen, deze zijn 30 x 30 cm, ook blijken te torderen. Tijdens het leggen van de Belgisch hardstenen vloer is er rekening gehouden met een voeg van één centimeter. Deze voeg is gevuld met een grijze flexibele kit. Bij meerdere palen zien we dat de kit wordt weggedrukt, bij één paal zelfs helemaal. Om te voorkomen dat de vloer scheurt en mogelijk meerdere tegels vernielt, komt de tegelzetter langs om de palen ruimte te geven. Rondom krijgen de palen een centimeter extra ruimte, een pittige klus omdat slijpen vlak naast de houten paal niet makkelijk is. Ook mag er niet te ver worden geslepen. Bij één paal in de woonkamer slijpt Dirk eerst de tegel door en hakt het onderliggende cement weg. Op een gegeven moment horen we een harde dreun, de paal krijgt nu pas voldoende ruimte.
We laten dit zo een paar maanden open en daarna kan de kitter langskomen om het geheel weer netjes op te vullen.

Vogels op Woude 6

Dagelijks zijn er deze winter vele vogels in de tuin van Woude 6 te vinden, gewenst en minder gewenst. Het kleine spul zoals roodborstjes, (pimpel)mezen, merels, eksters, kouwen en een enkele mus zijn dagelijkse gasten. Ze laten zich de pinda's en vetbollen goed smaken. Nog meer watervogels komen in onze tuin fourageren. Dagelijks zien we vier ganzen en enkele tientallen eenden zich te goed doen aan het gras dat nog in ruime mate voorhanden is. Buurvrouw Femmy voert de ganzen en eenden brood. Vooral de ganzen komen precies om 10.00 uur aanzwemmen en schreeuwen dat het een lieve lust is. Is de buurvrouw niet thuis, dan tikken ze met hun snavels tegen de deur.
Blauwe reigers en een enkele aalscholver en meeuwen zijn regelmatige gasten.
Onder de plek waar ik in de perenboom steeds vetbollen ophang hakken de eenden in de grond, op zoek naar resten vet. Het gras gaat er compleet aan, daar zal een stukje nieuw gras in moeten.
Heel vermakelijk is de pikorde onder de vogels. Zijn in het water en vooral in de broedperiode de meerkoeten heer en meester, in onze tuin zijn de kleinere waterhoentjes de baas. Ze jagen alles weg, eenden en ganzen incluis. Ze springen omhoog om te proberen bij de vetbollen te komen. De slimste vogels zijn de kouwen. Wat ik ook probeer om het ze moeilijk te maken alle pinda's op te eten, alles mislukt. Ze blijken in staat om een aan een vrij lange draad opgehangen zakje pinda's op te hijsen. Ze leggen het draadje om een stomp en trekken zo het hele netje op de tak. Dan is het natuurlijk smullen geblazen. Onder dit schouwspel staan de waterhoentjes te wachten op de vallende pinda's. De broertjes en zusjes van de kouwen die ook een pindaatje willen meepikken, worden op afstand gehouden.
Een onverwachte gast is een fazantenhaan, prachtig van kleur.
Eerder had ik het over minder gewenste gasten. In de overtuin valt mij op dat de eenden nogal fel in het gras aan het pikken zijn. Ik pak de kijker er bij en zie dat de eenden allemaal grijsblauwe steeltjes opeten. Ik realiseer me dat er vorig jaar 2000 sneeuwklokjes zijn geplant in het gras van de overtuin. Nou, die zijn ze nu soldaat aan het maken.
Vanaf dat moment jaag ik de familie gans en de steeds in hun kielzog mee waggelende eenden uit de tuin weg. Nadat ik dat tien keer rustig doe en vaststel dat dat geen enkele indruk maakt, ren ik er een paar keer hard op af. Ze gaan op de wieken en dat vinden ze niet leuk. Ze blijven nu veel langer weg. Gelukkig loopt de relatie tussen de ganzen en mij geen schade op. Als de ganzen weer achter in het Dampie zwemmen, eten ze direct weer uit mijn hand.
De eenden die bij ons op het erf rusten eten nu ook de uitkomende rozenblaadjes op. Ik jaag ze een aantal keren weg, maar eenden zijn veel vasthoudender, komen na enkele minuten weer terug en eten rustig door.

Uit de winterslaap met kippenkasteel en boomgaard

We zijn de winter goed doorgekomen. Met name de ijspret met de Quest ligfiets, voor de buurtbewoners is het de gele banaan, is me heel goed bevallen. Voor de liefhebbers kijk maar eens op: http://wimschermer.blogspot.com/search?q=quest+ijs

Ik heb een aantal filmpjes gemaakt van de avonturen op het ijs met de Quest. Op Youtube zijn die al enkele duizenden keren bekeken.
Het Dampie is een prachtig water achter ons huis. Op meerdere erven werd een open vuur gestookt en de kleurige verlichting maakte het sprookjesachtig.
In december zijn de laatste grote karweien in huis afgemaakt. Een nieuw project 'kippen' is nu aan de beurt. Eerst oriënteren we ons goed en gaan onder meer naar de grote kleindiertentoonstelling in Zuid-Laren.
Wij willen een drietal Noord-Hollandse Blauwen aanschaffen en die vrij op het erf laten rondscharrelen. Marian vind het leuk om te beginnen met kuikentjes. Dat betekent dat er een goed hok met een overdekte buitenren moet komen. Wij wonen in een 'kasteel', dan kun je je kippen natuurlijk niet slechter huisvesten. Het wordt een zogenaamde 'Lakenvelder' van Castle dierenverblijven uit Rijssen. Het hok wordt gemonteerd afgeleverd maar helaas komt de vervoerder met een vrachtauto van meer dan 12 ton, ondanks dat hen gezegd was dat 10 ton het maximum voor de pont is. De vrachtauto met hok verdwijnt weer en later wordt het hok met een lichtere vrachtauto alsnog afgeleverd. Met hulp van de buren wordt het hok met zijn vijven naar achter gebracht.
Vandaag wordt door Maurice en Robin van Ed Schut hoveniers de boomgaard gecompleteerd. Er staan al acht 45 jaar oude perenboompjes, nu komen er nog twee appelboompjes en twee pruimenbomen bij. Als die hun plekje hebben gevonden, wordt het kippenhok geplaatst. Terwijl ik de hardhouten fundering in elkaar schroef, maken Maurice en Robin een degelijke ondergrond. Deze bestaat uit een laag grof wit zand vermengd met cement. Daarbovenop worden Belgisch hardstenen tegels gelegd die nog van de bouw over waren. Het geheel wordt door een damwandje opgesloten, nodig omdat het terrein vrij sterk afloopt en het geheel natuurlijk wel waterpas moet staan.
Het resultaat ziet er heel goed uit. Wel moet ik het zand nog met een bladhark verspreiden, maar daarvoor moet het eerst droog zijn. Ook moet het hok nog van binnenuit worden vastgeschroefd op de fundering. Daarvoor moet eerst het cement uitharden. Het stormt nu en ik hoop dat het hok blijft staan.
De kuikentjes kunnen straks hun kasteeltje betrekken.