Vogels op Woude 6

Dagelijks zijn er deze winter vele vogels in de tuin van Woude 6 te vinden, gewenst en minder gewenst. Het kleine spul zoals roodborstjes, (pimpel)mezen, merels, eksters, kouwen en een enkele mus zijn dagelijkse gasten. Ze laten zich de pinda's en vetbollen goed smaken. Nog meer watervogels komen in onze tuin fourageren. Dagelijks zien we vier ganzen en enkele tientallen eenden zich te goed doen aan het gras dat nog in ruime mate voorhanden is. Buurvrouw Femmy voert de ganzen en eenden brood. Vooral de ganzen komen precies om 10.00 uur aanzwemmen en schreeuwen dat het een lieve lust is. Is de buurvrouw niet thuis, dan tikken ze met hun snavels tegen de deur.
Blauwe reigers en een enkele aalscholver en meeuwen zijn regelmatige gasten.
Onder de plek waar ik in de perenboom steeds vetbollen ophang hakken de eenden in de grond, op zoek naar resten vet. Het gras gaat er compleet aan, daar zal een stukje nieuw gras in moeten.
Heel vermakelijk is de pikorde onder de vogels. Zijn in het water en vooral in de broedperiode de meerkoeten heer en meester, in onze tuin zijn de kleinere waterhoentjes de baas. Ze jagen alles weg, eenden en ganzen incluis. Ze springen omhoog om te proberen bij de vetbollen te komen. De slimste vogels zijn de kouwen. Wat ik ook probeer om het ze moeilijk te maken alle pinda's op te eten, alles mislukt. Ze blijken in staat om een aan een vrij lange draad opgehangen zakje pinda's op te hijsen. Ze leggen het draadje om een stomp en trekken zo het hele netje op de tak. Dan is het natuurlijk smullen geblazen. Onder dit schouwspel staan de waterhoentjes te wachten op de vallende pinda's. De broertjes en zusjes van de kouwen die ook een pindaatje willen meepikken, worden op afstand gehouden.
Een onverwachte gast is een fazantenhaan, prachtig van kleur.
Eerder had ik het over minder gewenste gasten. In de overtuin valt mij op dat de eenden nogal fel in het gras aan het pikken zijn. Ik pak de kijker er bij en zie dat de eenden allemaal grijsblauwe steeltjes opeten. Ik realiseer me dat er vorig jaar 2000 sneeuwklokjes zijn geplant in het gras van de overtuin. Nou, die zijn ze nu soldaat aan het maken.
Vanaf dat moment jaag ik de familie gans en de steeds in hun kielzog mee waggelende eenden uit de tuin weg. Nadat ik dat tien keer rustig doe en vaststel dat dat geen enkele indruk maakt, ren ik er een paar keer hard op af. Ze gaan op de wieken en dat vinden ze niet leuk. Ze blijven nu veel langer weg. Gelukkig loopt de relatie tussen de ganzen en mij geen schade op. Als de ganzen weer achter in het Dampie zwemmen, eten ze direct weer uit mijn hand.
De eenden die bij ons op het erf rusten eten nu ook de uitkomende rozenblaadjes op. Ik jaag ze een aantal keren weg, maar eenden zijn veel vasthoudender, komen na enkele minuten weer terug en eten rustig door.